Spotykają się dwa potwory. Jednym z nich jestem ja.Yunjae od urodzenia nie przejawia żadnych emocji. Cierpi na aleksytymię - zaburzenie, które utrudnia odczuwanie radości, smutku czy strachu. To mniejsza niż przeciętnie liczba neuronów w ciele migdałowatym mózgu skazuje go na ten stan i społeczną alienację. W szkole Yunjae jest outsiderem, a w domu o tym, że emocje w ogóle istnieją, przypominają mu mama i babcia, rozwieszając karteczki z napisami: "śmiech" lub "płacz".W dniu jego szesnastych urodzin, podczas wspólnego wyjścia do restauracji, mama i babcia stają się ofiarami brutalnego napadu. Świadkiem zdarzenia jest Yunjae, który przygląda się scenie beznamiętnie. Pomoc osamotnionemu chłopakowi ofiarowuje piekarz zwany doktorem Shim, jednak później na drodze Yunjae zjawia się agresywny, nadpobudliwy Gon.W odpowiedzi na swoje brutalne ataki na Yunjae’go Gon otrzymuje tylko absolutny spokój. Chłopcy zaczynają ze sobą rozmawiać i okazuje się, że wiele mają sobie do przekazania. Jeden odczuwa aż za dużo, a drugi nie czuje nic.Kiedy pewnego razu Gon znajduje się w niebezpieczeństwie, Yunjae zdobywa się na więcej, niż ktokolwiek mógł się spodziewać.

Druga powieść autorki Almonda, książki przetłumaczonej na dwadzieścia języków, która w samej Korei Południowej sprzedała się w nakładzie ponad dwóch milionów egzemplarzy. Wyróżniona prestiżową południowokoreańską Literacką Nagrodą Jeju 4.3 (2017), nagrodą japońskich księgarzy Japan Bookstore Awards (2022, tłum. Akiko Yajima), polecana przez Bibliotekę Narodową Korei Południowej i koreańskie media (m.in. dzienniki "Dong-a Ilbo", "The Hankyoreh", "Kyunghyang Shinmun"). "The Economist" uznał ją za powieść inspirującą japońskie pisarki i czytelniczki. Niezwykła historia o poczuciu straty i obawach nieobcych młodym Koreańczykom, którzy chcą stać się pełnoprawnymi dorosłymi. Czy to jest dorosłość, o jakiej marzyliście? Ji-hye urodziła się w 1988 roku. Ma pospolite imię, prozaiczne życie i nudną pracę jako stażystka w seulskiej korporacji. Ma też całkowitą świadomość, że niczym się nie wyróżnia w tłumie podobnych do niej ludzi. Tak jak inne Ji-hyes, urodzone w tym samym czasie, należy do "pokolenia 880 000 wonów", które nawet po ukończeniu studiów musi pracować na czarno, żyjąc w lęku przed niepewną przyszłością. Samotna, niesprawiedliwie traktowana i wykorzystywana. Ledwie wiąże koniec z końcem, a jej szefowa Yu to gwarancja nieotrzymania awansu. Ji-hye czuje się bezradna w rzeczywistości, w której dorosłością powinno być posiadanie pieniędzy i wyzbycie się marzeń, przy czym ona jest przede wszystkim pozbawiona złudzeń. Z marazmu wyrywa ją pojawienie się w firmie nowego stażysty Gyu-oka, z którym zawiązuje firmową działalność konspiracyjną. Wspólnie dokonują drobnych, banalnych aktów oporu. Mają plan, jak anonimowo i prawie bezboleśnie podokuczać tym, którym zazwyczaj wszystko uchodzi na sucho. I chociaż ich żarty nie wpływają znacząco na społeczeństwo, to stanowią angażujący czas i energię manifest młodych trzydziestoletnich, dostrzegających absurdalność struktur społecznych i buntujących się przeciwko wyzyskowi i instytucjonalnej władzy. Autorka po raz kolejny z ogromną wrażliwością przygląda się młodym ludziom. Dla Ji-hye, która czuje się jak pył we wszechświecie, kontratak to jedyna szansa na to, aby coś w jej życiu się zmieniło.